Αυτές τις ημέρες συνεχίζεται η προσπάθεια από κάποιους να ανακινηθεί το θέμα της κατάργησης ή του περιορισμού του ακαδημαϊκού ασύλου. Ως βασικό επιχείρημα χρησιμοποιείται το ότι με την κάλυψη του ασύλου νεαροί αντιεξουσιαστές δημιουργούν επεισόδια και προκαλούν καταστροφές στα Τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Υπάρχουν όμως επiχειρήματα και για το αντίθετο:
1. Επεισόδια και καταστροφές από τις ίδιες ομάδες γίνονται συνεχώς σε χώρους εκτός των ιδρυμάτων και μάλιστα πιο συχνά και σε μεγαλύτερη έκταση. Δεν είναι συνεπώς το άσυλο που προκαλεί και καλύπτει τα περιστατικά αυτά!
2. Το άσυλο εμποδίζει την άμεση επέμβαση της αστυνομίας. Δεν εμποδίζει όμως την υποβολή μυνήσεων από τις πρυτανικές αρχές σε όσους προκαλούν ζημιές στην περιουσία των ιδρυμάτων. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν γίνεται και δεν ευθύνεται η ύπαρξη του ασύλου γι΄ αυτό!
3. Η άσκηση βίας από ορισμένες κοινωνικές ομάδες όπως οι αντιεξουσιαστές, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο ως αξιόποινη ενέργεια, αλλά πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο. Πρέπει να ξεφύγουμε από την λογική ότι πρόκειται για "χαβαλέδες" που εκτονώνονται κάθε φορά, αλλά να δούμε ότι πρόκειται για άτομα με συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις που απορρίπτουν την καθεστηκυία καθ΄ ημάς τάξη πραγμάτων, έχοντας πλήρη συνείδηση των ενεργειών τους και που πολύ συχνά απαντούν με βία στην βίαιη προσπάθεια του κράτους να ελέγξει και να αλλάξει την στάση ζωής τους.
Το ακαδημαϊκό άσυλο ως φοιτητής το βίωσα πολύ απλά αλλά και έντονα . Όχι ως ανεξέλεγκτο άτομο που μπορεί να κάνει ότι θέλει μέσα στο ίδρυμα, αλλά ως νέος άνθρωπος με ανησυχίες για την μορφή και την δομή της κοινωνίας που ζούμε και για τις δυνατότητες που μας δίνονται να την αλλάξουμε. ...Με συζητήσεις και εκδηλώσεις, με ενέργειες και διαμαρτυρίες, μακριά από την μεγγένη της κρατικής εξουσίας και του καταναλωτικού προτύπου που επιβάλλει το σύγχρονο λάϊφ στάϊλ και τα μέσα ενημέρωσης.
Οι φοιτητές κατά την γνώμη μου πρέπει να ζουν, να λειτουργούν και να μορφώνονται μέσα σε κλίμα ελευθερίας και προβληματισμού, ενάντια στην λογική της εντατικοποίησης των σπουδών και του κυνηγιού του γρήγορου πτυχίου και του μεγάλου βαθμού.
Τα φοιτητικά χρόνια δεν είναι απλά χρόνια επαγγελματικής κατάρτισης και εκπαίδευσης, είναι χρόνια κοινωνικής και πολιτικής ωρίμανσης, λίγο πριν το άτομο ενταχθεί πλήρως σε μια αμείληκτη κοινωνία που έχει ως πρότυπα το χρήμα και την επιτυχία.
ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από καταστροφές που έγιναν κατά τη διάρκεια κατάληψης του Πολυτεχνείου.
1. Επεισόδια και καταστροφές από τις ίδιες ομάδες γίνονται συνεχώς σε χώρους εκτός των ιδρυμάτων και μάλιστα πιο συχνά και σε μεγαλύτερη έκταση. Δεν είναι συνεπώς το άσυλο που προκαλεί και καλύπτει τα περιστατικά αυτά!
2. Το άσυλο εμποδίζει την άμεση επέμβαση της αστυνομίας. Δεν εμποδίζει όμως την υποβολή μυνήσεων από τις πρυτανικές αρχές σε όσους προκαλούν ζημιές στην περιουσία των ιδρυμάτων. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν γίνεται και δεν ευθύνεται η ύπαρξη του ασύλου γι΄ αυτό!
3. Η άσκηση βίας από ορισμένες κοινωνικές ομάδες όπως οι αντιεξουσιαστές, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο ως αξιόποινη ενέργεια, αλλά πρέπει να αντιμετωπιστεί ως κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο. Πρέπει να ξεφύγουμε από την λογική ότι πρόκειται για "χαβαλέδες" που εκτονώνονται κάθε φορά, αλλά να δούμε ότι πρόκειται για άτομα με συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις που απορρίπτουν την καθεστηκυία καθ΄ ημάς τάξη πραγμάτων, έχοντας πλήρη συνείδηση των ενεργειών τους και που πολύ συχνά απαντούν με βία στην βίαιη προσπάθεια του κράτους να ελέγξει και να αλλάξει την στάση ζωής τους.
Το ακαδημαϊκό άσυλο ως φοιτητής το βίωσα πολύ απλά αλλά και έντονα . Όχι ως ανεξέλεγκτο άτομο που μπορεί να κάνει ότι θέλει μέσα στο ίδρυμα, αλλά ως νέος άνθρωπος με ανησυχίες για την μορφή και την δομή της κοινωνίας που ζούμε και για τις δυνατότητες που μας δίνονται να την αλλάξουμε. ...Με συζητήσεις και εκδηλώσεις, με ενέργειες και διαμαρτυρίες, μακριά από την μεγγένη της κρατικής εξουσίας και του καταναλωτικού προτύπου που επιβάλλει το σύγχρονο λάϊφ στάϊλ και τα μέσα ενημέρωσης.
Οι φοιτητές κατά την γνώμη μου πρέπει να ζουν, να λειτουργούν και να μορφώνονται μέσα σε κλίμα ελευθερίας και προβληματισμού, ενάντια στην λογική της εντατικοποίησης των σπουδών και του κυνηγιού του γρήγορου πτυχίου και του μεγάλου βαθμού.
Τα φοιτητικά χρόνια δεν είναι απλά χρόνια επαγγελματικής κατάρτισης και εκπαίδευσης, είναι χρόνια κοινωνικής και πολιτικής ωρίμανσης, λίγο πριν το άτομο ενταχθεί πλήρως σε μια αμείληκτη κοινωνία που έχει ως πρότυπα το χρήμα και την επιτυχία.
ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από καταστροφές που έγιναν κατά τη διάρκεια κατάληψης του Πολυτεχνείου.
